وَ قَالَ علی(علیه السلام): وَ الصَّدَقَةُ دَوَاءٌ مُنْجِحٌ، وَ أَعْمَالُ الْعِبَادِ فِي عَاجِلِهِمْ نُصْبُ أَعْيُنِهِمْ فِي [آجِلِهِمْ] آجَالِهِمْ.

و علی (ع) فرمود: و صدقه دارويى است شفا بخش و اعمال بندگان در اين جهان، مقابل چشم آنهاست در آن جهان.

این حکمت شامل دو موضوع است: 1) صدقه 2) عبادت

موضوع اول: «الصَّدَقَةُ دَواءٌ مُنْجِحٌ» قسمت اول مربوط به صدقه است. در تعریف صدقه گفته شده که صدقه بخشش مجانی است به نیت قربة إلی الله. صدقه در نهج‌البلاغه در معانی مختلفی به‌کار برده شده است؛ یکی در معنایی که ذکر شد و در برخی موارد هم به‌معنای زکات به‌کار رفته، همان‌طور که در قرآن کریم هم این ‌معنا به‌کار رفته است.

موضوع دوم: «اَعْمالُ الْعِبادِ فى عاجِلِهِمْ، نُصْبُ اَعْيُنِهِمْ فى آجِلِهِمْ» این بخش حکمت مربوط به عبادت است. "عاجِل"؛ یعنی زندگی امروزی و "آجِل"؛ یعنی غایت که این زندگی علی‌الظاهر در دسترس نیست. از نقطه نظر حضرت علی(ع) اگر شما در این دنیا هر کاری را انجام دادید در آن دنیا درست مقابل دیدگان شماست.