تفسیر قطره ای قرآن کریم
تفسیر سوره ی بقره آیه ی ۱۰
🌟آیه دهم سوره بقره🌟
📚تفسیر نور (حجة الاسلام قرائتی)
«۱۰» فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزادَهُمُ اللَّهُ مَرَضاً وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ بِما كانُوا يَكْذِبُونَ
در دلهاى منافقان، بيمارى است پس خداوند بيمارى آنان را بيافزايد. و براى ايشان عذابى دردناك است، به سزاى آنكه (در اظهار ايمان) دروغ مى‌گويند.
✅نکته ها
بيمارى، گاهى مربوط به جسم است، نظير آيه‌ى ۱۸۵ سوره بقره؛ «وَ مَنْ كانَ مَرِيضاً» كه درباره احكام روزه بيماران مى‌باشد. و گاهى مربوط به روح است، نظير اين آيه «فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ» كه درباره بيمارى نفاق مى‌باشد.
«۱». تفسير راهنما.
«۲». «يَعْلَمُ خائِنَةَ الْأَعْيُنِ وَ ما تُخْفِي الصُّدُورُ» غافر، ۱۹.
«۳». «يَوْمَ تُبْلَى السَّرائِرُ» طارق، ۹.
«۴». جمله «وَ ما يَشْعُرُونَ» دو گونه مى‌توان معنا كرد: اول آنكه شعور ندارند كه خدا اسرارشان را مى‌داند و ديگر اين‌كه شعور ندارند كه در حقيقت به خود ضربه مى‌زنند.
جلد ۱ - صفحه ۵۹
داستان منافق، به لاشه ومردارى بد بو مى‌ماند كه در مخزن آبى افتاده باشد. هر چه آب در آن بيشتر وارد شود، فسادش بيشتر شده و بوى نامطبوع و آلودگى آن افزايش مى‌يابد. نفاق، همچون مردارى است كه اگر در روح و دل انسان باقى بماند، هر آيه وحكمى كه از طرف خداوند نازل شود، به جاى تسليم شدن در برابر آن، دست به تظاهر و رياكارى مى‌زند و يك گام بر نفاق خود مى‌افزايد. اين روح مريض، تمام افكار و اعمال او را، رياكارانه و منافقانه مى‌كند و اين نوعى افزايش بيمارى است. «فَزادَهُمُ اللَّهُ مَرَضاً»
شايد جمله‌ى «فَزادَهُمُ اللَّهُ مَرَضاً» نفرين باشد. نظير «قاتَلَهُمُ اللَّهُ»* يعنى اكنون كه در دل بيمارى دارند، خدا بيمارى آنان را اضافه مى‌كند.
📚پیام ها
۱- نفاق، يك مرض روحى ومنافق بيمار است. همانطور كه بيمار، نه سالم است و نه مرده، منافق هم نه مؤمن است و نه كافر. «فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ»
۲- اصلِ انسان، دل و روح اوست. «فَزادَهُمُ اللَّهُ»
(حقّ اين بود كه بگويد «فزادها الله مرضا» يعنى در دل آنان مرض بود، خداوند مرض آنها را زياد كرد. ولى فرمود: مرض خود آنان را زياد كرد. پس قلب انسان، به منزله تمام انسان است. زيرا اگر روح وقلب منحرف شود، آثارش در سخن و عمل هويداست.) «۱»
۳- نفاق، مرضى است كه رشد سرطانى دارد. «2» «فَزادَهُمُ اللَّهُ مَرَضاً»
«۱». تفسير راهنما.
«۲». در قرآن، آياتى را مى‌خوانيم كه در آن اوصاف پسنديده‌اى همچون: علم، هدايت و ايمان، قابل افزايش معرّفى شده است. همانند: «زِدْنِي عِلْماً» طه، ۱۱۴ و «زادَتْهُمْ إِيماناً» انفال، ۲ و «زادَهُمْ هُدىً» محمد، ۱۷. همچنين برخى از امراض و اوصاف ناپسند مانند: رجس، نفرت، ترس و خسارت نيز قابل ازدياد دانسته شده‌اند. همانند: «فَزادَتْهُمْ رِجْساً» توبه، ۱۲۵ و «زادَهُمْ نُفُوراً» فرقان، ۶۰ و «ما زادُوكُمْ إِلَّا خَبالًا» توبه، ۴۷ و «وَ لا يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إِلَّا خَساراً» اسراء، ۸۲. با توجّه به آيات مذكور، معلوم مى‌شود كه سنّت خداوند، آزادى دادن به هر دو گروه خير و شر است. «كُلًّا نُمِدُّ هؤُلاءِ وَ هَؤُلاءِ» اسراء، ۲۰.
جلد ۱ - صفحه ۶۰
۴- زمينه‌هاى عزّت و سقوط را، خود انسان در خود به وجود مى‌آورد. «لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ بِما كانُوا يَكْذِبُونَ»
۵- دروغگويى، از روشهاى متداول منافقان است. «كانُوا يَكْذِبُونَ»