عنوان کتاب: آموزش قلب ها واندیشه ها

نویسنده :دکترکاترین لوئیس

مترجمان:حسین افشین منش و شیده ایلبگی طاهر

چکیده کتاب

درباره دستاوردهای عظیم تحصیلی دانش آموزان ژاپنی، مطالب زیادی شنیده ایم، اما هنوز در مورد ریشه های توفیق آنها،چیز زیادی نمی دانیم؛ آیا سال‌های تحصیلی طولانی‌تری دارند؟آیا تحصیلات عمومی آنها، متفاوت است؟

و یا شاید پشتیبانی و حمایت فراوان خانواده از مقوله آموزش، عامل موفقیت آنهاست.

این کتاب، اصولاً به دیدگاهی متفاوت،دست یافته است و به همین دلیل نیز توفیق های آموزشی ژاپنی ها را در رفع آنی نیازهای  بچه ها می داند.

نیاز آنها به دوستی، به تعلق خاطر و نیاز به فرصت  هایی برای ایجاد زندگی مدرسه ای.

شاه بیت های آن دیدگاه، از این قرار است:

مهد های کودک در ژاپن ،به بازیهای آزادانه کودکان نه اجرای دستورالعمل های کلاسی اصرار دارند. آنها در مقایسه با همتایان آمریکایی، بیش از ۴ برابر وقت خویش را صرف بازی آزاد بچه ها می کنند.

مدارس ابتدایی در ژاپن، بیشتر بر مهربانی، رأفت، همکاری و استقامت در بین دانش آموزان، اصرار دارند تا به کسب نمرات امتحانی. آنها صرف نظر از قابلیت شان در کارهای گروهی و توانایی شان در تعقیب و پیگیری مسائل خود، دوره تحصیلات عمومی را در همکاری و تعامل با یکدیگر می گذرانند.

به نظر می‌رسد که دانش آموزان ژاپنی، حتی کلاس اولی ها، از اختیارات بیشتری برخوردارند. آنها هم کلاسی هایشان را ساکت می کنند، بگو مگو ها را رفع می کنند، جلسات کلاسی را اداره میکنند و قوانین و فعالیت های کلاسی را شکل می دهند.

در دل زندگی مدرسه ابتدایی، گروههای کوچکی  حضور دارند.

دانش آموزان ژاپنی، در گروه های ۴ نفره یا بیشتر،فعالیت های هنری و نیز تقسیم غذا را انجام می دهند.

به نظر آموزگاران، وقتی این گروه های کوچک، شبیه یک خانواده بشوند، زمان یادگیری رسیده است.از این رو، وقتی از ما می‌خواهند تا از ژاپن، یاد بگیریم، جنبه های اجتماعی آموزش ژاپنی‌ها، به ندرت مورد توجه آنها ست.

آنچه بارها و بارها به من گفته شد،آن بود که وقتی مدارس ،بیشتر نیازهای بچه ها،همچون میل به دوستی، همبستگی و کمک به یکدیگر را برآورده سازند، آنها نیز به نوبه خود احساس می کنند که مدرسه به خودشان، تعلق دارد.آنها به مدرسه می آیند تا بفهمند آنجا مکانیست که دوست داشتنی های آن ها را در خود دارد و به همین خاطر، انگیزه پیدا می‌کنند تا در یادگیری، سخت کوش باشند و از همکلاسی هایشان هم مراقبت کنند و در ضمن، به نقد رفتار و روش های یادگیری شان هم بپردازند.